De milieubeweging heeft ons de afgelopen jaren mooie nieuwe woorden opgeleverd. Denk bijvoorbeeld aan flexitariër (iemand die veel minder vlees eet om het milieu minder te belasten), vliegschaamte (een schuldgevoel over de uitstoot die je vliegreis veroorzaakt, een term die onlosmakelijk verbonden is met activiste Greta Thunberg) en plasticdieet (een dieet waar we allemaal op zouden moeten: het betekent dat je je gebruik van wegwerpplastic tot een minimum probeert te beperken).
Maar wat is een voetprintariër? Als blogger voor EcoGoodies, abonnee van OneWorld en kind van ouders die in de jaren ’80 al lid waren van GreenPeace en Natuurmonumenten denk ik aardig op de hoogte te zijn van groene trends en initiatieven, maar ik moest de term voetprintariër voor het eerst lezen in de Grazia die ik tijdens mijn vakantie doorbladerde.
De term is bedacht door Kees Aarts (oprichter van een bedrijf dat diervoeding op basis van insecten produceert). Hij merkte jaren geleden al dat gesprekken over duurzaamheid vaak moeizaam verlopen en vaak worden afgekapt met een ‘ja, maar…’ ‘Oh, jij denkt dat je duurzaam bezig bent omdat je geen dieren eet, maar intussen ga je wel met het vliegtuig.’ Zulke gesprekken leiden natuurlijk nergens toe en degene die dacht goed bezig te zijn (en dat ook is) houdt er alleen maar een slecht gevoel aan over.
Kees Aarts kwam daarom op het idee om te kijken naar wat wij als aardbewoners met elkaar gemeen hebben: we hebben allemaal een ecologische voetafdruk. We hebben allemaal impact op de aarde.
Van de één (de vleesetende, regelmatige vlieger) is die groter dan van de ander (de met het ov reizende veganist), maar een ecologische voetafdruk hebben we allemaal. Een voetprintariër kijkt naar manieren om zijn of haar eigen impact te verkleinen zonder daarbij naar een ander te wijzen en zonder zichzelf beperkingen op te leggen, aldus Kees Aarts. Een voetprintariër denkt niet ‘Ik mag geen vlees meer eten’, maar gaat op zoek naar duurzame eiwitbronnen vanuit de wens de voetprint te verkleinen. En ja, die zijn waarschijnlijk plantaardig. Als ik het zo lees, hoopt Kees Aarts vooral dat de voetprintariër iets minder ‘preachy’ is dan de gemiddelde milieuridder en daardoor wat minder weerstand oproept en juist anderen weet te inspireren.
Ik zie voetprintariër nog niet woord van het jaar worden (dat wordt corona-kapsel, wedden?), maar de boodschap spreekt me wel aan.
Bereken je eigen voetafdruk op voetafdruktest.wwf.nl
Bron: Grazia 37/38 2020
Reacties zijn gesloten.