Helemaal aan het begin van de pandemie en onze eerste ‘intelligente’ lockdown, zag ik op Facebook een oproep van een orchideeënkweker. Deze kon vanwege de exportrestricties een grote partij planten niet meer kwijt en verkocht ze met flinke korting. Ik heb er toen twee besteld. Om de kweker te steunen, om mezelf blij te maken en ook om de vensterbank op te fleuren voor buren die er tijdens hun blokje om langs zouden lopen.
Natuurlijk heb ik er toen ook gelijk een pluchen beer naast gezet voor de ‘berenjacht’ voor de allerkleinsten. Wij hadden een groene beer in een taekwondo-tenue in de vensterbank staan.
Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet, namelijk dat orchideeën zo’n beetje de meest vervuilende planten zijn die je kunt kopen. Oeps. Dit komt doordat de meeste planten na de eerste bloei (die van mij in april-mei) niet zo veel meer doen. En ik moet toegeven: orchideeënvoeding en terugsnoeien volgens aanwijzingen die ik op het internet had gevonden ten spijt, er kwam geen tweede bloei in augustus.
Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet, namelijk dat orchideeën zo’n beetje de meest vervuilende planten zijn die je kunt kopen.
Veel mensen gooien zo’n plant dan weg en kopen een nieuwe. Gelukkig wist ik nog dat mijn beste vriendin, die ook planten had gekocht bij dezelfde kweker, had gezegd dat haar moeder geweldig groene vingers had. ‘Als mijn planten niet meer zo blij zijn gaan ze bij haar logeren, dan komen ze altijd helemaal fris weer terug. En ze vindt het nog leuk om te doen ook.’
De orchideeën oppas
Dus toen ik in november bij mijn vriendin langsging omdat haar dochter de volgende dag jarig was, liet ik mijn uitgebloeide plantjes daar achter om de volgende dag door haar moeder meegenomen te worden. Er stond al een leenplantje voor me klaar, nog helemaal in knop. Welke kleur hij zou worden was een verrassing.
En zo staat er weer iets te bloeien in mijn vensterbank zonder dat er iets weggegooid is. En als ik dit leenplantje weer omruil voor die van mij krijgt de moeder van mijn vriendin een door mij gemaakt vaatdoekje van biologisch katoen als bedankje. Want ik kan ook wel iéts met mijn handen, maar blijkbaar niet ‘planten laten bloeien’.
Het leenplantje heb ik trouwens Eddie genoemd, naar Eddie Redmayne, want hij heeft witte blaadjes met in het hartje allemaal paarse sproetjes.
