Het is inmiddels iets meer dan een jaar geleden dat een vriendin aan mij vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een cursus breien. Ze wilde iets ontspannends leren dat ze ’s avonds op de bank kon doen tijdens het televisiekijken zodat ze haar telefoon met rust zou laten. Mij leek het ook wel een goed idee, als tekstschrijver ben ik altijd ‘in mijn hoofd’ bezig, iets maken met mijn handen zou een mooi tegenwicht vormen.
Niet alleen kan ik zelf de kleuren zelfs uitkiezen en ‘m zo lang en breed maken als ik wil (ik heb een sjaal van 2,5 meter gemaakt) maar ik kan heel kritisch kijken naar de merken die ik koop.
Een jaar of 30 geleden had ik wel leren breien, van mijn moeder, maar ik kon alleen ‘recht’. Samen met mijn moeder heb ik toen een sjaaltje voor mijn beer gebreid, zij deed een stukje averecht, dan deed ik weer recht en zo kreeg beer een sjaal met een hip ribbelpatroon. Maar verder dan dat ben ik nooit gekomen. Toch was de brei les één groot oh ja-moment (zou het dan echt waar zijn dat je bewegingen het gemakkelijkst onthoudt?) en ik was al snel een eindje opgeschoten met het eerste lapje voor het dekentje van mijn hond.
Een maand later (het dekentje al af) leerde ik tijdens de kerstlunch van mijn schoonmoeder hoe ik kabels maakte en in het nieuwe jaar droeg ik mijn eerste zelfgebreide col. Natuurlijk van wol van schapen die goed behandeld worden (vermengd met het milieuvriendelijke hennep). Want dat is één van de fijnste dingen van zelf je sjaals, collen en mutsen maken. Niet alleen kan ik zelf de kleuren zelfs uitkiezen en ‘m zo lang en breed maken als ik wil (ik heb een sjaal van 2,5 meter gemaakt) maar ik kan heel kritisch kijken naar de merken die ik koop. Ik wil milieuvriendelijk materiaal, en als het een dierenvachtje is dan wil ik dat die dieren goed behandeld worden. Daarnaast weet ik ook zeker dat het eerlijk werk is: er zitten geen onderbetaalde kinderen eelt op hun handjes te kweken voor mijn sjaal, dat doe ik namelijk zelf terwijl ik op de bank zit en naar een leuke serie kijk, en in de zomer soms buiten in de zon als ik even pauze heb genomen van het schrijven.
Ik wil milieuvriendelijk materiaal, en als het een dierenvachtje is dan wil ik dat die dieren goed behandeld worden.
Het duurde niet lang of ik kreeg verzoekjes. Een collega van de echtgenoot voegde aan haar verzoekje toe ‘En doe je er een merkje in, dan kan ik reclame voor je maken?’. Dus moest ik een naam verzinnen. ‘Kim in de breipen’ opperde menigeen, omdat mijn tekstbureau Kim in de pen heet, maar ik bedacht zelf ‘Kim d’r handjes’ met als ondertitel ‘vrij van kinderhandjes’. En mijn nichtje wilde wel model staan met haar bloemensjaal van biologisch katoen.
Reacties zijn gesloten.