Ecorexia: stress door (te) milieubewust leven

Een tijd geleden kwam ik de term ecorexia tegen. Iemand die zozeer met milieubewust leven bezig was, dat ze er stress door kreeg. Het is geen officiële aandoening, maar blijkbaar zijn er steeds meer mensen die er last van hebben. Het is een negatieve kant van iets wat juist een bewonderenswaardig streven is. Maar hoe weet je wanneer je te intensief bezig bent met milieubewust leven, en kun je daar wel iets aan doen?

Ecorexia, als milieubewust leven je zwaar belast

Toen ik las dat er zoiets was als ecorexia, kreeg ik een vervelend gevoel. Het woord alleen al stuit me tegen de borst. Het lijkt op anorexia, wat natuurlijk een heel nare en gevaarlijke ziekte is. Waarom zou je iemand die graag groen leeft, bestempelen met zo’n vreselijke aandoening. Kan milieuvriendelijk leven echt zo doorslaan, dat het je mentaal overbelast?

Dat kan dus inderdaad. Je kunt ecorexia (nog) niet terugvinden in de grote doktershandboeken, maar het wordt toch steeds vaker genoemd als iets waar mensen last van kunnen hebben. Als je je zorgen maakt om het milieu, als je probeert je ecologische footprint steeds kleiner te maken en bewust stappen neemt om minder afval te produceren, is dat prima. Je doet wat je kunt. Maar als het milieubewust leven een punt van stress wordt in je leven, op zo’n manier dat het alles negatief beïnvloedt, dan kan het vallen onder ecorexia.

Dan heb je het over gestrest raken over een stukje plastic dat je in de verkeerde bak hebt gegooid, jezelf alles ontzeggen om het milieu niet te belasten en bijvoorbeeld niet meer kunnen ontspannen, omdat je constant bezig bent met het milieu. Je voelt je ongelukkig, omdat je aan het vervuilen bent met je auto, met wat je eet, wat je gebruikt.

Wanneer is veel te veel?

Waar de grens ligt is natuurlijk erg subjectief. Ik schreef eerder al eens over de keuzes die je maakt: pak je de auto elke keer als je boodschappen moet doen, of alleen als het regent? Koop je gemakshalve toch bij de supermarkt waar groente in plastic zit, omdat je erg moe bent of neem je toch de moeite om naar de groenteboer te gaan?

Een vriendin van mij vindt het een sport om haar auto zo min mogelijk te gebruiken. Hoe minder kilometers hoe beter. Ik bewonder dat, maar zie ook dat mijn auto elke maand sowieso veel geld kost aan wegenbelasting en verzekering. Als ik hem niet gebruik, staat hij daar voor niks geld te kosten en dat is ook zonde.

Het vinden van de juiste balans

Het draait om de balans vinden. Het is zeker belangrijk om te zorgen voor de natuur, ik zie dat ook als onze verantwoordelijkheid. Maar ik denk dat niemand er beter van wordt, en jijzelf zeker niet, als deze verantwoordelijkheid zo zwaar gaat wegen dat je er mentale klachten van krijgt. Het is niet de bedoeling dat je gaat lijden onder je eigen leven.

In mijn late tienerjaren was dat voor mij wel zo. Ik voelde me in feite schuldig dat ik bestond. Dat ik een mens was, een van die (vele, vele) wezens die vlees aten, oerwouden omkapten, dieren doodden, de natuur vernietigden. Ik werd er echt somber en verdrietig van. Maar op een gegeven moment zei ik tegen mezelf: ik ben er nu eenmaal, ik kan er dan maar beter voor zorgen dat ik geniet van mijn leven en van de natuur, en zoveel mogelijk mijn best doen om mijn impact zo klein mogelijk te maken. Je doet wat je menselijkerwijs kunt doen.

Heb je er zoveel voor over als die man in Engeland met zijn minuscule ecologische footprint? Zolang dat voor jou goed voelt, is dat ook een optie. Verder ga ik er vanuit dat je een manier van leven vindt die bij jou past, en waarbij je doet wat je kunt om milieubewust te leven. Ik ga er ook vanuit, dat we met zijn allen zo slim zijn, dat we uiteindelijk manieren vinden om onze impact op het milieu steeds kleiner te maken. Ik hoop dat het jullie lukt om de juiste balans te vinden tussen zorgen voor het milieu en toch je leven op een fijne manier te kunnen leven.